തനിയേ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുക എന്നല്ലാതെ സ്നേഹത്തിനു മറ്റൊരു അര്‍ത്ഥമില്ലത്രെ !

ചില ഇടനാഴികള്‍ എനിക്ക് ഓര്‍മമകളിലേക്കുള്ള വാതായനങള്‍ ആണ്……..

മുന്നോട്ട് നടക്കുന്ന സമയം തന്നെ ഭൂതകാലത്തേക്ക് പിടിച്ചു വലിക്കുന്നവ……..

അല്ലെങ്കില്‍ ചിന്തയുടെ ലോകത്തേക്ക് പിടിച്ചുയര്‍ത്തുന്നവ………….

ചിരിയുടെ ഒരു കഷ്ണമോ, കണ്‍പീലിയിലെ നനവോ, ഞരമ്പിലെ രക്തയോട്ടത്തിന്‍റ്റെ വേഗക്കുടുതലോ തിരിച്ചറിഞ്ഞ് തിരികെയെത്തുന്ന ലോകത്തേക്ക്……

അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഇടനാഴികളെ ഞാന്‍ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു…

8.3.10

അടുക്കരുത്; ഞാന്‍ വിഷമാണ് ….

എല്ലരും പറയുന്നു എന്നോട് അടുക്കരുതെന്ന്... ഞനേതൊ ക്രൂരജന്തുവാണത്രെ...
അനങ്ങാതെ കിടന്നു അടുത്തുവരുന്നവരെ വലിഞ്ഞു മുറുക്കി ശ്വസം മുട്ടിക്കുമത്രെ…….
എന്റെ നഖങ്ങള്‍ ഒരുപാടുപേരെ മുറിവേല്‍പ്പിച്ചിട്ടുണ്ടത്രെ……
എന്റെ പല്ലുകള്‍ പലരേയും കടിച്ചു കുടഞ്ഞിട്ടുണ്ടത്രെ….
എന്റെ നാവില്‍ അവരുടെ രക്തക്കറ പറ്റിയിരിപ്പുണ്ടത്രെ….
ചോര മുഴുവന്‍ വലിച്ചു കുടിച്ചു ജീവശവമാക്കി ഉപേക്ഷിക്കുമത്രെ….
നുണ… നുണ…എന്റെ കൈകാലുകളും വായും ചങ്ങലയും താഴുമിട്ട് പൂട്ടിയിരിക്കുകയാണ്….. താക്കോല്‍ എന്റെ ഉടമസ്ഥന്റെ കയ്യിലുമാണ്….
പിന്നെ ഞാന്‍ ഇതൊക്കെ എങ്ങനെ ചെയ്യും ?
ആരു പറഞ്ഞു ഈ നുണകള്‍ …?
എന്തിനു വേണ്ടി ഇങ്ങനെ കള്ളം പറയുന്നു….?
ആ… എന്തെങ്കിലുമാവട്ടെ… ഞാന്‍ എന്തിനാ വിഷമിക്കുന്നത് ?
എന്റെ ഉടമസ്ഥന്‍ ഇതൊന്നും വിശ്വസിക്കില്ല…… അദ്ദേഹത്തിന്‍ ഞാനെന്നു വച്ചല്‍ ജീവനാണ്…..
ഒരുനേരം പോലും എന്നെ പിരിഞ്ഞിരിക്കില്ല..
ഇപ്പൊള്‍ അദ്ദേഹം എനിക്കുള്ള ഭക്ഷണവുമായി വരും …..
എന്നെ തലോടും …. പതിവു നേരമായിട്ടും അദ്ദേഹത്തെ കാണുന്നില്ലല്ലോ?….
ദൈവമേ… എന്തെങ്കിലും അപകടം ….
ഇല്ല… അങ്ങനെ ചിന്തിക്കുമ്പൊള്‍ തന്നെ നെഞു പൊടിയുന്നതുപോലെ തോന്നുന്നു…..
ദാ….. അദ്ദേഹമെത്തി… കയ്യിലൊന്നും കാണുന്നില്ലല്ലൊ…
എന്തായിത് … എന്റെ പൂട്ടുകളെല്ലാം തുറക്കുന്നോ ? എന്തിനു..?
എന്റെ കണ്ണുകളില്‍ നോക്കതെ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു…
എവിടാന്നു വച്ചല്‍ പൊക്കോ…
ഇനി ഇവിടെ വരരുത് …
എനിക്കു നിന്നെ കാണണ്ടാ…. ദുഷ്ടന്‍ …. നീ ചൊദിച്ചതെല്ലാം ഞാന്‍ തന്നില്ലേ?… എന്നിട്ടും ….!
ഇല്ലങ്ങൂന്നേ….. ഞാനൊന്നും ചെയ്തിട്ടില്ല…… എന്നെ ഉപേക്ഷിക്കരുതേ…..
ഞാന്‍ കാലു പിടിക്കാം … എന്നെ അങ്ങയ്ക്ക് അറിയ്യില്ലെ… എനീക്കു അങ്ങനെ വല്ലോം ചെയ്യാന്‍ പറ്റുമോ…….
വേണ്ടാ… ഇനി നീയെന്നോട് മിണ്ടരുത്… ആളുകള്‍ തല്ലി കൊല്ലുന്നതിനു മുമ്പു എങ്ങൊട്ടേലും പൊക്കൊ. ..ങും
എന്റെ ശരീരം തളര്‍ന്നു… എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ ഞാന്‍ വേച്ചു വേച്ചു നടന്നു…. ഉതിര്‍ന്നു വീഴുന്ന കണ്ണീരുകൊണ്ടു എന്റെ നെഞിലെ രോമങ്ങള്‍ കുതിര്‍ന്നിരുന്നു….
എന്നാലും അദ്ദേഹം ?
എനിക്കിനി ജീവിക്കേണ്ടാ…. പുഴക്കര ലക്ഷയ്മാക്കി ഞാന്‍ നടന്നു….
ഇരുണ്ട ഇടനാഴികളിലൂടെ….
മരണത്തെ വരവേല്‍ക്കുന്നതിനു മുമ്പു വെള്ളത്തില്‍ ഞാന്‍ എന്റെ പ്രതിബിംബം തിരഞ്ഞു….
ശരിയാ….
ഞാന്‍ ഒരു ഷുദ്ര ജീവി തന്നെ.....
പുറകിലൊരു കാലൊച്ച…ആരാ … ?
ഇതവനല്ലെ…. എന്നെ കല്ലെറിഞ്ഞവന്‍ …. അവന്റെ കണ്ണുകളില്‍ അഹങ്കാരം........
..............................
ആലോചിച്ചില്ല… ഞാനാ മുഖത്തേക്കു നീട്ടി തുപ്പി…
അവനതാ നിലത്തു വീണു പിടയുന്നു… പതിയെ ചലനമറ്റു…
ശരീരമാകെ നീലനിറം …… ആളുകളോടിക്കൂടുന്നു… എന്നെക്കണ്ടു പിന്‍ വാങ്ങുന്നു….
ഞാന്‍ പതിയെ നടന്നകന്നു…. തല ഉയര്‍ത്തിപ്പിടിച്ച് ………
.................................................................
നാളുകളും മാസങ്ങളും കൊഴിഞ്ഞു….
ഇപ്പൊള്‍ അവരെല്ലാം പറയുന്നത്രെ…
അവനോട് അടുക്കരുത് ….. അവന്‍ തുപ്പുന്നതു പോലും വിഷമാണത്രെ …!

0 comments:

Post a Comment

  ©Template by Dicas Blogger.